Ωσμωτική Αντίσταση Ερυθρών

Η μέθοδος αξιολογεί το ποσοστό αιμόλυσης των ερυθροκυττάρων σε διαδοχικές αραιώσεις διαλύματος NaCl με προοδευτική μείωση της πυκνότητάς του από 0,9%- 0,05%, μετά από επώαση σε θερμοκρασία δωματίου ή στους 37ΟC. Στα φυσιολογικά ερυθροκύτταρα η αιμόλυση (ελάχιστη) ξεκινά σε διάλυμα NaCl 0,48% και η πλήρης (μέγιστη) ολοκληρώνεται σε διάλυμα NaCl 0.32%.

Στα θαλασσαιμικά σύνδρομα και στη δρεπανοκυτταρική αναιμία η ωσμωτική αντίσταση είναι αυξημένη, δηλαδή τα ερυθρά αιμολύονται δυσκολότερα σε υπότονα διαλύματα, λόγω σκληρότητας της ερυθροκυτταρικής μεμβράνης. Στις περιπτώσεις αυτές η πλήρης (μέγιστη) αιμόλυση αναμένεται να ολοκληρώνεται σε διαλύματα πιο υπότονα από 0,32%.

Αντιθέτως, στη σφαιροκυττάρωση η οσμωτική αντίσταση των ερυθρών είναι ελαττωμένη, λόγω ευθραυστότητας της κυτταρικής μεμβράνης. Αυτό σημαίνει ότι τα ερυθροκύτταρα λύονται πιο εύκολα σε υπότονα διαλύματα από ό,τι τα φυσιολογικά. Επομένως, η έναρξη της αιμόλυσης (ελάχιστη) παρατηρείται σε πιο υπέρτονο διάλυμα από το φυσιολογικό (>0,48%) και ολοκληρώνεται σε διάλυμα συγκέντρωσης >0,32%.