Medisyn

Ως βοήθημα στη διάγνωση οξείας λοίμωξης από ερυθρά

Δεν υπάρχει καμία ειδική διαιτητική απαίτηση πριν από τη συλλογή δείγματος

Ορός που συλλέγεται σε συνήθη σωληνάρια δειγματοληψίας ή σε σωληνάρια που περιέχουν γέλη διαχωρισμού χωρίς έντονη αιμόλυση και λιπαιμικότητα. Αποχωρίζεται τον ορό από το θρόμβο ή τα κύτταρα εντός 45 λεπτών και συντηρείται σε πλαστικό σωληνάριο.  Δεν υπάρχει  δυνατότητα πολλαπλών  κύκλων κατάψυξης - απόψυξης του δείγματος.

Για  8 ώρες σε θερμοκρασία 15-25°C ή για 7 ημέρες σε θερμοκρασία 2-8°C και τουλάχιστον για 60 ημέρες σε θερμοκρασία -20°C.

Δείγματα  με μικροβιακή μόλυνση, θερμική αδρανοποίηση ,δείγματα που περιέχουν ορατά ξένα στοιχεία.

0,5 mL ως ελάχιστος  όγκος   σε θερμοκρασία 2-8°C

Ο ιός της ερυθράς είναι μέλος της οικογένειας των Togaviridae. Οι πρωτοπαθείς λοιμώξεις είναι γενικά ήπιες, με συμπτώματα όπως ήπιο εξάνθημα, χαμηλού βαθμού πυρετό και λεμφαδενοπάθεια. Σε αντίθεση, οι πρωτοπαθείς λοιμώξεις κατά τη διάρκεια της κύησης είναι δυνατό να διαβούν μέσω του πλακούντα στο έμβρυο και να οδηγήσουν σε θάνατο του εμβρύου ή σε σύνδρομο συγγενούς ερυθράς (CRS). Ο κίνδυνος εμβρυϊκής λοίμωξης είναι μέγιστος κατά τη διάρκεια του πρώτου τριμήνου της κύησης. Βρέφη που γεννώνται με CRS εμφανίζουν τυπικά μικρό βάρος κατά τη

γέννηση, κώφωση, οφθαλμική νόσο, διανοητική καθυστέρηση και καρδιακές ανωμαλίες.

Μόνον ένας ορολογικός τύπος ιού της ερυθράς απαντάται στον πληθυσμό. Από την εμφάνιση του εμβολίου της ερυθράς στα τέλη της δεκαετίας του 1960, η επίπτωση του CRS έχει μειωθεί δραστικά. Ωστόσο, εξάρσεις της ερυθράς παρουσιάζονται ακόμα και θέτουν ένα δυνητικό κίνδυνο σε γυναίκες αναπαραγωγικής ηλικίας.

Μια κλινική διάγνωση της ερυθράς μπορεί να είναι δύσκολο να γίνει επειδή πολλά εξανθηματικά νοσήματα μπορούν να μιμούνται την λοίμωξη ερυθράς . Επιπλέον , περίπου  το 50 % των λοιμώξεων της ερυθράς μπορεί να είναι υποκλινικές . Ως εκ τούτου , εργαστηριακές δοκιμές είναι σημαντικές για να επιβεβαιωθεί η διάγνωση της οξείας λοίμωξης ερυθράς.

Μια πρωτοπαθής λοίμωξη ή εμβολιασμός με τον ιό της ερυθράς επάγει σχεδόν πάντοτε απόκριση τόσο IgM όσο και IgG. Εντός λίγων μηνών, η IgM γίνεται συνήθως μη ανιχνεύσιμη, παρότι ενδέχεται να επιμένει επί έτη σε μερικά άτομα. Η IgG ενδέχεται επίσης να μειωθεί μετά την αρχική της αύξηση, αλλά στα περισσότερα άτομα, παραμένει σε προστατευτικά επίπεδα επί έτη.

Έχουν αναφερθεί  ψευδώς θετικά αποτελέσματα των δοκιμών ερυθράς IgM σε άτομα με άλλες ιογενείς λοιμώξεις (π.χ. ιό Epstein-Barr [ EBV ] , λοιμώδης μονοπυρήνωση , κυτταρομεγαλοϊού [ CMV ] λοίμωξη, λοίμωξη από παρβοϊό Β19 ).

Ασθενείς με ταυτόχρονη ανοσοανεπάρκεια , όπως αγαμμασφαιριναιμία ή δυσγαμμασφαιριναιμία , μπορούν να έχουν ένα ψευδώς αρνητικό αποτέλεσμα σε ορολογικό έλεγχο για την ερυθρά . Ως εκ τούτου , απαιτείται η απομόνωση του ιού για να επιβεβαιωθεί η διάγνωση σε αυτή την ομάδα ασθενών .